• خاک لیه:  درماه فروردین گیاه هنوز خوب رشد نکرده وگوسفندان زمان چریدن خاک راهمراه گیاه می خوردند(لیه: یعنی جویدن وله کردن در زیر دندانها.

• ماه پنجه: یعنی پنج روز کبیسه در آن ماه قرار می گرفت.

• ماه موریان: یعنی زمان تصفیه حساب با چوپانان است.

• ماه مرداد: در زمانهای قدیم مردار(مرگ ومیر) گوسفندان خیلی زیاد بوده در این ماه که علت نام گذاری این ماه همین بوده.

• ماه گا غور: در این ماه از سال که خیلی گرم وطاقت فرسا است گاوها و گوسفندان از شدت گرما یا به سایه ای می روند یا اینکه گرداگرد هم جم میشودندو سرشان در زیر شکم هم می کردند که این معنی «غور» می باشد.

ماه های لکی

فروردین: خاکَ لیه

اردیبهشت: عید

خرداد: پنجه

تیر: مِوُریان

مرداد: مرداد

شهریور: گاغُور

مهر: ولگه ریزان

آبان: آوگیران

آذر: تََمل خیزان

دی: تویل تَکِن

بهمن: سِی ه

اسفند: نوروز

م

ما: ایمه

مادر: دا

مادر بزرگ: نه نه ،داکَلِنَه

 ماده: مایه

مادیون: مون

مار: مار

ماست: ماس

ماندن: مَنِن

ماندم: مَنِم

ماندی: مَنینَ

ماند: مَنیه

ماندیم: مَنیمِنْ

ماندید: مَنینان

ماندند: مَنِنْ

مانند: اِ طَر،جُور

ماهی تابه: تاوآ

مالیدن چیزی: کِن سٰا کِردِن

مرد: پی یا

مردانگی: پی یا وَتی

مَردُم: مَردِم

مرده: مِردیی

مرغ: مِرخ

مرغ کوچک جثه: وارِک

مرغ پر کنده: مِرخ آ رویتیا

مرهم: مَلهَم

مرکز: نام جا راس

مژدگانی: مِزگانا

مُژه: بِژان

مَست: مَس

مسجد: مَچِد

مساوی: چِنَه یَک

مسخره: تیزَه جٰار

مُشت: گُرمِچَه

مشک آب: کُ نَه

مشورت: مِشوی رَتْ

مشغول بودن: خاپوره کِردِن

راحتم: راتِم

راحتی: راتین

راحت: راتْ

راحتیم: راتیم

راحتید: راتی نان

راحتند: راتِن

رادیو: رادیان

راست: راس

راستگو: راس وَش

راستی: راسی

راضی: راضی

راه: ری

آب: آو

آبرو: آو روی

آب و هوا: آو هاوا

آب گوشت: آوگوشت

آبستن:(آو اِس)آوس

آبی: کآو

آتش:آگر

آن طرف: اَ لا

آدم: آی م

آدمیزاد:آی می زایه

آرام:آرام،یاواش

آرام باش:آرامِت بگِری،ب کٰاسِرآ،بکٰام

آرد:آرد

آرایشگر:دلاک

آرنج: بَلَ مِرک

آسیاب:آسیآو

آشغال: زویل

آفتاب: هور

آفتاب زدگی: شِرآ بردِن

آفت سن: کیسِلَ

آغوش: باوش(باو اِ ش)،بَخَل یا بغل

آغوز: لِویی

آلبالو:آلوبالو

آلاچیق:کولا

آهن: آهِن،آسِن

آهنگر:آسِنگر

آهن ربا:آهِن(آسن) راوا

آخور:آهُور

آمدن: هََتِن

آمدم: هَتِم

آمدی: هَتینْ

آمد: هَتْ

آمدیم: هَتیمْ

آمدید: هَتی نان

آمدند: هَتِنْ

آیینه:آی نَه

الف

ابر: اِور

ابرو: برو

ابریشم: اِوریشِم

ابزار: اوزار

اتاق: اُوتاق

ادرار: چُرکَ

ارباب: ارواو

ارهّ: هَرهّ

از: اژ

از آنجا که: اژ اَ جا که

ازبن کندن: اژبن کنن

از کار افتاده: اِ کار کَتی

استاد: اوسا

استخوان: سُخوان

استخوان دنده: سُخوان دَنی

اردوگاه: اُوردی

اشک: اَسِر

افسار: لخام

افسرده: کِز

امام: ایمام

انباری: دَستان،امباری

انگشت: کِلِک

انگشتری: کِلکٰآونه

اسب نر: چراوآ

مادیون: مُون

امروز: ایمرو،ایمروژ

اینجا: اِرَلَ

امسال: ایمسال

این طرف: ایی لا

این مقدار: اَ خِنکَ

اضافه: زی یای

اسباب: اسبآو

اطراف(دور) گردن: ریتاله مِل

انداختن: آیشتِن

انداختم: آیشتِم

انداختی: آیشتِتْ

انداخت: آیشتِ

انداختیم: آیشتْ مان

انداختید: آیشتْ تان

انداختند: آیشْ تان

انگار: بِگِر

اولین شیر گوسفند: شیر زی ک

افتادم: کتِم

افتادی: کتینْ

افتاد: کت

افتادیم: کتیم مِن

افتادید: کتی نان

افتادند: کَ تِن

از یاد رفتن: اژ ویرآ چی ن

ای دروغگو: اِ دُروزن

از بیرون آمدن: اِ دِرِرهَت

اکنون: ایس کَ

اسماعیل خان کاکاوند

اسماعیل خان سرباز

اسماعیل سرباز بروجردی، (وفات 1289 ق)، ادیب و شاعر، متخلص به سرباز. اصلش از خرم‏آباد فیلى بود. به مناسبت آن كه در بروجرد تولد و تمكن یافت به بروجردى مشهور شد و چون در فوج نظام صاحب منصب بوده، تخلص سرباز را براى خود برگزید. در انواع شعر دست داشت و دیوانى در مراثى به نام «اسرار الشهاده» از او بازمانده كه دو مرتبه در تبریز چاپ شده است، «دیوان» اشعارش قریب پنج هزار بیت است.

محمود میرزا قا جار می گوید :

" سرباز نامش اسماعیل خان بود و از طائفه ی کاکاوند .